acrylicartlisamarie.be

Elke vakantie bij mijn oma werd er geschilderd of gekleurd in een nieuw kleurboek.
We zaten samen aan tafel of in de zetel en leefden ons uit met stiften, kleurpotloden of verf. Mijn favoriete kleurplaten waren er met dieren, gelijk welke. Je kon van jongs af aan al merken dat ik me niet graag hield aan de ‘echte’ kleuren van de dieren. Ik experimenteerde graag met de kleuren die bij mijn emoties pasten.

Ik voelde me altijd het meeste op mijn gemak bij dieren. Ze hoeven niks te zeggen maar kunnen je toch troosten, ze zijn dankbaar voor de aandacht die je ze geeft. Een bepaalde blik of houding is genoeg om te weten hoe ze zich voelen en hoe jij daar best op kan reageren. Ze steken niks weg, kunnen niet liegen en zijn gewoon hun authentieke zelf.

Daar heb ik het zelf altijd lastig mee gehad.
Mezelf uitdrukken is iets waar ik heel lang veel moeite mee heb gehad.
Mijn emoties waren altijd zeer overweldigend en ik wist niet hoe ik ze onder woorden moest brengen. Toen ik wat ouder werd vond ik het gemakkelijker om mezelf te uiten door de ogen van dieren.
Voordat ik aan een schilderij begon, vroeg ik me af hoe een dier zich zou uiten als dat dier hetzelfde zou aanvoelen als ik. Ik gebruikte felle kleuren, die ik associeerde met mijn emoties.

In het begin moest ik zelf nog heel veel verwerken en leren, wat zorgt voor emotioneel zwaar geladen schilderijen. Niet dat velen dit zien, want dat is niet wat je verwacht als je een dier in felle kleuren ziet staan op een canvas. Maar voor mij hoefde dat ook niet, ik was nog niet meteen klaar om mijn verhaal ‘aan de grote klok te hangen’.

Toen ik eindelijk de stap durfde zetten om met mijn kunstwerken naar buiten te komen, merkte ik dat het zeer moeilijk ging om mijn werken uit te leggen aan het publiek. Ik kon mezelf nog steeds niet goed genoeg uitdrukken.
Na verloop van tijd probeerde ik een klein stukje tekst te schrijven per schilderij. Dat verliep met vallen en opstaan, soms ging het goed en andere keren werd ik er enkel gefrustreerd van. Ik zei toen vaak:  “Ik kan het op doek zetten, maar ik kan het niet uitleggen.”

Toch gaf ik niet op en door de steun van mijn familie en vrienden bleef ik doorzetten om dit te proberen. Af en toe gaat het nu al een stuk beter om mezelf bloot te geven aan anderen. Ik bedenk me vaak dat ik vast niet de enigste ben die het daar moeilijk mee heeft en dan voel ik me gesterkt in het idee dat ik niet alleen ben. Het geeft me extra moed om toch te proberen uitdrukken waar anderen misschien ook mee zitten.

Nu ik bepaalde gebeurtenissen uit mijn leven verwerkt heb, focus ik me vaker op een positieve boodschap. “Wat wil ik meegeven aan mezelf en anderen? Wat mogen we kost wat kost nooit vergeten? Hoe kan ik mensen inspireren die hetzelfde hebben meegemaakt en hen een hart onder de riem steken?”

Tot op vandaag ben ik nog steeds dankbaar voor de steun die ik krijg vanuit vrienden en familie. Ik kijk er nog elke keer naar uit wanneer ik samen met mijn oma aan tafel kan schilderen.

De inspiratie voor mijn kunstwerken haal ik dus voornamelijk vanuit het dierenrijk.
Ik vertaal persoonlijke boodschappen of gebeurtenissen naar het perspectief van dieren. Hierbij denk ik welk dier deze boodschap het beste zou kunnen uitdrukken en hoe.
De kleuren baseer ik op de emoties die ik wil meegeven met het schilderij.
Ik werk voornamelijk met paletmes omdat ik graag dynamisch werk en me vrij voel in beweging en het aangeven van richting.